Canlar birkaç gündür umutsuzluk had safhadaydı. Tamam normalde de çok pozitif bir insan sayılmam ama yaşanan bazı şeyler moralimi altüst etti. Ailemden problemi olan sevdiklerime yardım edememek beni çok üzdü. Saçma problem çıkaran, sevdiklerinin, ailesinin değerini bilmeyen insanlar beni tiksindiriyor. Halbuki diyorum..
Halbuki biz o insanlar için çabalarız, iyi olsun, mutlu olsun diye. Ama bir kez daha görüyoruz ki iyilikten doğan maraz çok can yakıyormuş. Bu noktada gözyaşı bezlerim devreye girdi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bekliyorum seni yalnız bir ev gibi, ta ki sen
beni tekrar görüp,içimde yaşayana kadar.
O zamana kadar pencerelerim ağrıyacak..
Pablo Neruda